بهترین

و زیبا تریرن

اشعار

شاعران

شعری زیبا از: معینی کرمانشاهی

   عجب صبری خدا دارد !

    اگر من جای او بودم .

    همان یک لحظه ی اول ،

    که اول ظلم را می دیدم از مخلوق بی وجدان ،

    جهان را با همه زیبایی و زشتی ،

    به روی یکدگر ، ویرانه می کردم .

    □

    عجب صبری خدا دارد !

    اگر من جای او بودم .

    که در همسایه ی صد ها گرسنه ، چند  بزمی  گرم

     عیش و نوش می دیدم ،

    نخستین نعره ی مستانه را خاموش آن دم ،

    بر لبِ ، پیمانه می کردم .

    عجب صبری خدا دارد !

    اگر من جای او بودم .

    که می دیدم یکی عریان و لرزان ، دیگری

     پوشیده از صد جامه ی  رنگین ،

    زمین و آسمان را

    واژگون ، مستانه می کردم .

    عجب صبری خدا دارد !

    اگر من جای او بودم .

    نه طاعت می پذیرفتم ،

    نه گوش از بهر این بیداد گر ها تیز کرده ،

    پاره پاره در کف زاهد نمایان ،

    سبحه ی ، صد دانه می کردم .

    عجب صبری خدا دارد !

    اگر من جای او بودم .

    برای خاطر تنها یکی مجنون صحرا گرد بی سامان ،

    هزاران لیلی ناز آفرین را کو به کو ،

    آواره و دیوانه می کردم .

    عجب صبری خدا دارد !

    اگر من جای او بودم .

    بگرد شمع سوزان ِ دل عشاق سرگردان ،

    سراپای وجود بی وفا معشوق را ،

    پروانه می کردم .

    عجب صبری خدا دارد !

    اگر من جای او بودم .

    به عرش کبریایی ، با همه صبر خدایی ،

     تا که می دیدم عزیز نابجایی ، ناز بر یک ناروا گردیده

      خواری می فروشد

،

    گردش این چرخ را

    وارونه ، بی صبرانه می کردم  .

    عجب صبری خدا دارد !

     اگر من جای او بودم .

    که می دیدم مشوش عارف و عامی ،

       ز برق فتنه ی این علم ِ

      عالم سوز مردم کش ،

    به جز اندیشه ی عشق و وفا ،

     معدوم هر فکری ،

     در این دنیای ، پر افسانه می کردم .

    عجب صبری خدا دارد !

    چرا من جای او باشم .

    همین بهتر که او خود جای خود بنشسته و ،

تاب تماشای تمام زشتکاری های

     این مخلوق را دارد

    وگرنه من به جای او چو بودم ،

    یک نفس کی عادلانه سازشی ،

    با جاهل و فرزانه می کردم .

    عجب صبری خدا دارد ! 

    عجب صبری خدا دارد !

سیمین بهبهانی

معروف به: بانوی غزل

یارب     مرا   ياری  بده   ، تا سخت   آزارش کنم

هجرش دهم، زجرش دهم، خوارش کنم، زارش کنم

از بوسه­  های آتشين،    وز  خنده­  های دلنشين

صد شعله در جانش زنم، صد فتنه در کارش کنم

در پيش چشمش ساغری، گيرم ز دست دلبری

از رشک آزارش دهم، وز   غصه بيمارش کنم

بندی به   پايش افکنم، گويم  خداوندش منم

چون بنده در سودای زر، کالای   بازارش کنم

گويد مي فزا قهر خود، گويم بخواهم مهر خود

گويد که کمتر کن جفا، گويم که بسيارش کنم

هر شامگه در خانه­ای، چابکتر از پروانه­ای

رقصم بر بيگانه­ای، وز خويش بيزارش کنم

چون بينم آن شيدای من، فارغ شد از احوال من

منزل کنم   در   کوی او، باشد   که ديدارش  کنم

پروین اعتصامی

معروف ترین شاعر زن

محتسب   مستی   به ره    دید    و گریبانش گرفت

 
مست گفت ای دوست این پیراهن است افسار نیست

گفت   مستی زان   سبب   افتان   و خیزان میروی

 
گفت   جرم    راه رفتن    نیست   ره هموار نیست

گفت     می باید    تو    را تا   خانه   قاضی   برم

 
گفت   رو صبح   آی قاضی   نیمه  شب بیدار نیست

گفت   نزدیک است   والی را   سرای   آنجا شویم

گفت    والی   از کجا   در   خانه   خمار   نیست

  گفت   تا   داروغه   را   گوییم    در مسجد بخواب

 
گفت   مسجد    خوابگاه    مردم    بد کار  نیست

گفت   دیناری   بده  پنهان   و   خود را   وا رهان

 
گفت  کار   شرع   کار درهم    و    دینار    نیست

گفت    از بهر   غرامت   جامه ­ات    بیرون    کنم

گفت    پوسیدست    جز    نقشی   ز پود و تار نیست

گفت    آگه    نیستی   کز   سر   در    افتادت    کلاه

 
گفت     در سر عقل    باید    بی کلاهی    عار  نیست

گفت  می بسیار خوردی زان   چنین بیخو   شدی

گفت   ای   بیهوده گو   حرف کم  و بسیار نیست

گفت    باید   حد   زند    هشیار   مردم   مست را

 گفت هشیاری   بیار    اینجا کسی    هشیا ر  نیست

 از فروغ فرخزاد

 ای ستاره ها که بر فراز آسمان

با نگاه خود اشاره گر نشسته اید

ای ستاره ها که از ورای ابرها

بر جهان نظاره گر نشسته اید

 كارون چو گیسوان پریشان

دختری

بر شانه های لخت زمین تاب

می خورد

خورشید رفته است و نفس های

داغ شب

بر سینه های پر تپش آب می خورد

اگر به خانه من آمدي

براي من اي مهربان چراغ
بياور
و يك دريچه كه از آن
به ازدحام كوچه ي

خوشبخت

بنگرم 

کسي مرا به آفتاب

معرفي نخواهد کرد

کسي مرا به ميهماني گنجشک ها

نخواهد برد

پرواز را بخاطر بسپار

پرنده مردني ست 

همه هستی من

آیه تاریكیست

كه ترا در خود تكرار كنان

به سحرگاه شكفتن ها و رستن های

ابدی خواهد برد 

هر چه دادم به او حلالش باد

غير از آن دل كه مفت

بخشيدم
دل من كودكي سبكسر بود

خود ندانم چگونه

رامش كرد
او كه ميگفت دوستت دارم
پس چرا

زهر غم به جامش كرد

هیچ صیادی در جوی حقیری كه

به گودالی می ریزد

مرواریدی

صید نخواهد كرد

تک بیت های زیبا از صائب تبریزی

من    از    بی   قدری     خار    سر    دیوار      دانستم    

 که    نا کس    ، کس   نمی گردد   بدین   بالا نشینی ها                  

مخند‌ ای نوجوان زینهار بر موی سفید من      

     که این برف پریشان بر سر هر بام می‌بارد            

ما از این هستی ده  روزه  به جان آمده‌ایم  

                              وای بر   خضر که زندانی عمر ابد است                              

مستمع صاحب سخن را بر سرکار آورد   

       غنچه‌ي  خاموش ،  بلبل   را   به  گفتار آورد          

عالم   تمام  یک   گل   بی خار   می‌شود   

    دل  را   اگر  ز   کینه   مصفا   کند   کسی            

ز روزگار جوانی  خبر   چه می‌پرسی  

     چو  برق آمد و  چون ابر نوبهار گذشت          

هر که  آمد  در  غم آباد جهان چون گردباد  

    روزگاری‌خاک‌ خورد آخر به‌خود پیچید و رفت         

دوام عشق اگر خواهی، مکن با وصل آمیزش        

که آب زندگی هم می‌کند خاموش آتش را         

معیار دوستان دغل، روز حاجت است        

 قرضی به رسم تجربه از دوستان طلب              

ریشه ی نخل کهن سال از جوان افزون تر است

   بیشتر دلبستگی باشد به دنیا پیر را

چون  سبکباران ز صحرای قیامت  بگذرد

            هرکه ازدوش ضعیفان بیشتر بر داشت بار.  

بزرگ اوست که برخاک همچو سایه ي ابر

         چنان رود که دل مور را نیـــــــــــازارد.  

خنده رسوا می نماید، پسته‌ي بی مغز را

                           چون نداری مایه، از لاف سخن خاموش باش        

                        سهراب سپهری

                  رفته بودم سر حوض

تا ببینم شاید، عكس تنهایی خود را در آب

آب در حوض نبود.

ماهیان می گفتند:

(( هیچ تقصیر درختان نیست.

ظهر دم كرده تابستان بود،

پسر روشن آب، لب پاشویه نشست

و عقاب خورشید، آمد او را به هوام برد كه برد.

***

به درك راه نبردیم به اكسیژن آب.

برق از پولك ما رفت كه رفت.

ولی آن نور درشت،

عكس آن میخك قرمز در آب

كه اگر باد می آمد دل او،

پشت چین های تغافل می زد،

چشم ما بود.

روزنی بود به اقرار بهشت.

***

تو اگر در تپش باغ خدا را دیدی،

همت كن

و بگو ماهی ها، حوضشان بی آب است.))

***

باد می رفت به سر وقت چنار.

من به سر وقت خدا می رفتم.

زندگی خالی نیست
مهربانی هست،سیب هست،ایمان هست 
آری تا شقایق هست زندگی باید کرد

روزی خواهم آمد و پیامی خواهم آورد...
خواهم آمد گل یاسی به گدا خواهم داد
زن زیبای جذامی را گوشواری دیگر خواهم بخشید
کور را خواهم گفتم : چه تماشا دارد باغ ...
هر چه دشنام از لب خواهم برچید
هر چه دیوار از جا خواهم برکند
رهزنان را خواهم گفت : کاروانی آمد بارش لبخند
ابر را پاره خواهم کرد
من گره خواهم زد چشمان را با خورشید 

، دل ها را با عشق ،سایه ها را با آب ،شاخه ها را با باد
و به هم خواهم پیوست،خواب کودک را با زمزمه زنجره ها
بادبادک ها به هوا خواهم برد
گلدان ها آب خواهم داد ...
خواهم آمد ،سر هر دیواری میخکی خواهم کاشت
پای هر پنجره ای شعری خواهم خواند
هر کلاغی را کاجی خواهم داد
مار را خواهم گفت : چه شکوهی دارد غوک
آشتی خواهم داد
آشنا خواهم کرد
راه خواهم رفت
نور خواهم خورد
دوست خواهم داشت

« از رباعیات خیام»

بنگر ز جهان چه طرف بر بستم ؟ هیچ

وز حاصل عمر چیست در دستم ؟ هیچ

شـمع  طـربم  ولی  چـو  بنـشستم  هیچ

من  جام  جمم  ولی  چو  بشکستم هیچ

***************************************

چون عمر بسر رسد چه بغداد و چه بلخ

پیمانه چو پر شود چه شيرين و چه تلخ

خوش باش که بعد از من و تو ماه  بسی

از سـلخ  بـغره  آیــد   از  غـره   بـسلخ

**************************************************

زان پیش  که  نام  تو  ز  عالم   برود

می خور که چو می بدل رسد غم برود

بگشای   سر   زلف  بتی   بند  به  بند

زان  پیش  که  بند  بندت  از هم  برود

*************************************************

اکنون  که  ز  خوشدلی  بجز نام  نماند

يک  همدم  پخته   جز  می  خام  نماند

دست  طرب  از  ساغر  می  باز  مگیر

امروز  که   در دست  بجز  جام   نماند


*******************************************

افسوس   که   نامه   جوانی   طی   شد

وان  تازه   بهار   زندگانی    طی   شد

حالی  که   ورا     نام   جوانی    گفتند

معلوم    نشد   که    او  کی آمد کی  شد

**************************************

افسوس  که  سرمايه  ز کف بیرون  شد

در پای  اجل  بسی  جگر ها خون   شد

کس نامد از آن جهان که پرسم از  وی

کاحوال   مسافران   دنیا    چون     شد

*************************************

چون روزی و عمر بيش و کم نتوان کرد

خود را به  کم  و  بيش  دژم  نتوان  کرد

کار من  و تو چنان که رای  من و توست

از  موم   بدست   خويش هم  نتوان  کرد

************************************

عمرت  تــا   کـی  بـه   خودپرستی    گــذرد

یا    در   پـی    نـیستی   و   هستی   گــذرد

می خور که چنین عمر که غم در پی  اوست

آن  بـه  کـه  بخواب  یا   به   مستی    گذرد

*********************************************

ای   بس  که  نباشیم و جهان خواهد بود

نی  نام  ز  ما  و  نه  نشان  خواهد  بود

زين   پيش  نبوديم   و  نبد   هیچ   خلل

زين   پس   چو  نباشيم همان خواهد بود

شعرهای مهدی اخوان ثالث

موجها خوابیده اند ، آرام و رام

طبل طوفان از نوا افتاده است

چشمه های شعله ور خشکیده اند

آبها از آسیاب افتاده است

در مزار آباد شهر بی تپش

وای جغدی هم نمی آید به گوش

دردمندان بی خروش و بی فغان

خشمناکان بی فغان و بی خروش

من اینجا بس دلم تنگ است

و هر سازی که می بینم بد آهنگ است

بیا ره توشه برداریم

قدم در راه بی برگشت بگذاریم

ببینیم آسمان هر کجا آیا همین رنگ است ؟

اشعار عاشقانه مهدی اخوان ثالث

در آن لحظه که من از پنجره بیرون نگا کردم

کلاغی روی بام خانه ی همسایه ی ما بود

و بر چیزی ، نمیدانم چه ، شاید تکه استخوانی

دمادم تق و تق منقار می زد باز

و نزدیکش کلاغی روی آنتن قار می زد باز

نمی دانم چرا ، شاید برای آنکه این دنیا بخیل است

و تنها می خورد هر کس که دارد

تو چه دانی که پسِ هر نگهِ ساده ی من . . .

چه جنونی

چه نیازی،

چه غمی ست؟

زمستون،تن عریون باغچه چون بیابون

درختا با پاهای برهنه زیر بارون

نمیدونی تو که عاشق نبودی

چه سخته مرگ گل برای گلدون

گل و گلدون چه شبها نشستن بی بهانه

واسه هم قصه گفتن عاشقانه

چه تلخه چه تلخه

باید تنها بمونه قلب گلدون

مثل من که بی تو

نشستم زیر بارون زمستون

زمستون

برای تو قشنگه پشت شیشه

بهاره زمستونها برای تو همیشه

تو مثل من زمستونی نداری

که باشه لحظه چشم انتظاری

گلدون خالی ندیدی

نشسته زیر بارون

گلای کاغذی داری تو گلدون

تو عاشق نبودی

ببینی تلخه روزهای جدایی

چه سخته چه سخته

بشینم بی تو با چشمای گریون

گزیده اشعار مهدی اخوان ثالث

آسمانش را گرفته تنگ در آغوش

ابر، با آن پوستین سرد نمناکش

باغ بی برگی

روز و شب تنهاست

با سکوت پاک غمناکش

ساز او باران، سرودش باد

جامه اش شولای عریانی ست

ور جز اینش جامه ای باید

بافته بس شعله ی زر تا پودش باد

گو بروید، یا نروید، هر چه در هر کجا که خواهد

یا نمی‌خواهد

باغبان و رهگذاری نیست

باغ نومیدان

چشم در راه بهاری نیست

گر ز چشمش پرتو گرمی نمی تابد

ور به رویش برگ لبخندی نمی روید

باغ بی برگی که می گوید که زیبا نیست؟

داستان از میوه های سر به گردونسای اینک خفته در تابوت پست خاک می گوید

باغ بی‌برگی

خنده اش خونی ست اشک آمیز

جاودان بر اسب یال افشان زردش می چمد در آن

پادشاه فصلها، پاییز

استاد شهریار

تا هستم ای رفیق ندانی که کیستم

روزی سراغ وقت من آئی که نیستم

در آستان مرگ که زندان زندگیست

تهمت به خویشتن نتوان زد که زیستم

پیداست از گلاب سرشکم که من چو گل

یک روز خنده کردم و عمری گریستم

طی شد دو بیست سالم و انگار کن دویست

چون بخت و کام نیست چه سود از دویستم

گوهرشناس نیست در این شهر شهریار

من در صف خزف چه بگویم که چیستم

هر که در عاشقی قدم نزده است
بر دل از خون دیده نم نزده است

او چه داند که چیست حالت عشق
که بر او عشق، تیر غم نزده است

خاقانی



دگر از درد تنهایی، به جانم یار می‌باید
دگر تلخ است کامم، شربت دیدار می‌باید

ز جام عشق او مستم، دگر پندم مده ناصح
نصیحت گوش کردن را دل هشیار می‌باید

مرا امید بهبودی نماندست، ای خوش آن روزی
که می‌گفتم: علاج این دل بیمار می‌باید

بهائی بارها ورزید عشق، اما جنونش را
نمی‌بایست زنجیری، ولی این بار می‌باید

شیخ بهایی



دعوت من بر تو آن شد کایزدت عاشق کناد
بر یکی سنگین دل نامهربان چون خویشتن

تا بدانی درد عشق و داغ هجر و غم کشی
چون به هجر اندر بپیچی پس بدانی قدر من

رابعه قزداری



تا در ره عشق آشنای تو شدم
با صد غم و درد مبتلای تو شدم

لیلی‌وش من به حال زارم بنگر
مجنون زمانه از برای تو شدم

وحشی بافقی

بر عشق توام، نه صبر پیداست، نه دل
بی روی توام، نه عقل بر جاست، نه دل

این غم، که مراست کوه قافست، نه غم
این دل، که توراست، سنگ خاراست، نه دل

رودکی



جهان بی عشق سامانی ندارد
فلک بی میل دورانی ندارد

نه مردم شد کسی کز عشق پاکست
که مردم عشق و باقی آب و خاکست

چراغ جمله عالم عقل و دینست
تو عاشق شو که به ز آن جمله اینست

امیرخسرو دهلوی



هر شب به تو با عشق و طرب می‌گذرد
بر من زغمت به تاب و تب می‌گذرد

تو خفته به استراحت و بی تو مرا
تا صبح ندانی که چه شب می‌گذرد

هاتف اصفهانی



ای ابر چراست روز و شب چشم تو تر
وی فاخته زار چند نالی به سحر

ای لاله چرا جامه دریدی در بر
از یار جدایید چو مسعود مگر

مسعود سعد سلمان



عشق تو عالم دل جمله به یکبار گرفت
بختیار اوست برما که تو را یار گرفت

من اسیر خود واز عشق جهانی بی‌خود
من درین ظلمت و عالم همه انوار گرفت

سیف فرغانی

من
دل رفتن نداشتم
درخت خانه‌ات ماندم

تو
رفتن را
دل دل نکن

ریزش برگ‌هایم
آزارت می‌دهد

محمدعلی بهمنی



اشک رازی‌ست
لبخند رازی‌ست
عشق رازی‌ست
اشکِ آن شب لبخندِ عشقم بود

احمد شاملو



این چه عشقی است که در دل دارم
من از این عشق چه حاصل دارم

می‌گریزی ز من و در طلبت
باز هم کوشش باطل دارم

فروغ فرخزاد

هر قفلی که می‌خواهد
به درگاه خانه‌ات باشد

عشق پیچکی است
که دیوار نمی‌شناسد



چه فرقی می‌کند
من عاشق تو باشم
یا تو عاشق من؟!

چه فرقی می‌کند
رنگین کمان
از کدام سمت آسمان آغاز می‌شود؟

  استاد  رحیم دیندار(کامران) 

غزلی برای غزل

نشسته   قمری   عشقم  به  شاخسار غزل

نوای   عشق    به  گوش   آید از    دیار   غزل

مرا   شراب   نگاه   تو   کرده  مست و  خمار

گلی  به   یاد  تو   چیدم  ز    شاخسار   غزل

بیا  به   گلشن   و  بر  کوهسار  عشق رویم

ببین چه دلکش و نغز    است   آبشار   غزل

فکنده مرغ دلم را به   دام  جادوی   خویش

بیا که  با  تو  بگویم   شدم      شکا ر   غزل

برای     وصل    جمال    تو  ای  غزال  غزل

شدم  ز   جان  و  ز دل  بنده  دوستدار  غزل

سبوی    میکده   را  بشکن ای   نکو  ز بهار

بیا    و   جام    میم    ده   ز     جویبار   غزل

غزل   دوای   دل   عاشقان  خسته   دل است

صفای   من    ز    می ناب  خوش گوار  غزل

قصیده   و    قطعه های   نو  و  سپید   همه

نگشته اند   و    نه گردند    هم   عیار     غزل

حدیث  عشق و جوانی  و شرح  وصل و فراق

بیان   چگونه     توان    جز      به   روزگار   غزل

به  سیم    زر      نتوان     فاتح     قلوب    شدن

ولیک         فاتح     دلها       بود      نگار       غزل

به  یاد   روی    تو     کامران   ای    غزال   غزل

نموده      این    گهر     ناب    را       نثار    غزل

بزم عشق

دربزم عشق هر    چه  که   تقریر    می شود

در   خنده های   سبز   تو   تفسیر   می شود

هرجا که عاشقی است کند جان نثاردوست

در     کارگاه      عشق چه تحریر     می شود

از من  مجو سلامت  و  بهبودی       ای طبیب

دردی    است در     دلم که نفس گیرمی شود

بغض      دلم  گرفته         و       بارانیم   کنون

کم کم   ز     دیده     اشک  سرازیر می   شود

مُردم   در     آرزوی     وصال  و        ندیدمت

ای نازنین        بیا  که  دلم  پیر می    شود

زخمی که مانده در   دلم ا ز تیغ   خصم دون

با  آفتاب    حُسن  تو   تطهیر      می   شود

مجنون روی توست     دل غم پرست   من

زندانی      بلاست    چه     تدبیر  می شود

گفتی     به     غل  زلف    به   بندم دل ترا

دیوانه    را چه    باک     که زنجیرمی   شود

زنجیرها     به      پای     دلم بسته    روزگار

خورده است     باده غم و    تعزیر می شود

کامران    آتشی شده بر    پا ز     شعر    تو

این  شعله  رفته رفته    فرا گير   مي شود

 شعر    طوفانی

قصه ام   طولانی  است،شعر من طوفانی است

عاشق     بی باکم     ،عشق  من   عرفانی است

چتر    در   دست  بگیر ،  سوی    من  گر آیی

آسمان      شعرم     ،  به    خدا   بارانی  است

شعله    می روید    از ،   شعر    آتش     ناکم

عذر  می خواهم  اگر،    شعرم     آتشدانی  است

گریه     من     جاری  ،    شده       در     ابیاتم

شعر من    پر     درد است ، درد   من  پنهانی است

آمده     جغد    به   باغ    ، داده     جولان     به  زاغ

آنکه   افتاده    چاه،    مرغ   خوش الحانی    است

روح    در   مغز    نهان ، عشق      در قلب  روان

سینما    خانه    ما ،  دیدنش     مجانی     است

این جهان  دهکده ایست ،طول و  عرضش  محدود

خانه اش   شیشه ای  و  ، حاصلش ویرانی است

سرمه   چشم    منست ، خاک     ایران   عزیز

شاعر        ایرانم   شعر      من   ایرانی   است

گفتی از  مال    جهان     تو     چه   اندوخته ای

حاصل  عمر   منت  ،  دفتر   و    دیوانی   است

تا که  کامران به رخش نظری  کرد  به گفت                          

              یا کنون من اویم  ،یا   که   کامرانی  او ست

بازی شطرنج عشق

بوُد     عشق   بتان    آیین  و کیشم

اسیر دست      احساسات   خویشم

منم   آن تک   درخت      اندر  بیابان

زند  باد  خزان  هر  لحظه   نیشم

بسی   فرسنگها   پیموده ام  راه

گذشتم بهر  تو از  قوم و خویشم

مرا  در      کلبه   تنهائی   خویش

مسوزان   رحم کن  بر جان ریشم

بیا  در   بازی   شطرنج    عشقت

بکن   ماتم   مده     اینقدر   کیشم

مرا   مگذار    تنها   چون  غریبان

بیا  ای  نازنین  یک لحظه پیشم

ترانه من

ترّنم     دل      عاشق  بؤد    ترانه    من 

من  آن  کویر    غمم   دشت  غم کرانه   من

دو  دست  خویش  نمودم   نگار  شانه     تو

ولی  چه   سود ؟ نکردی نظر  به شانه من

ز دست  غیر  سبویی   مگیر   و باده منوش

بيا   و    خيمه  بزن   در    شرابخانه   من

دلم ز  آتش  هجران  شده  است  دیر  مغان

شراب   هجر    تو   باشد  می   مغانه   من

قسم  به   حق تعالی   تویی   خدای   دلم

پس  از   یگانه    عالم    تویی    یگانه   من

کبوتر    غم   عشقم    چگونه   شرح   دهم

بزد    فراق    تو      آتش   به   آشیانه     من

در این  کویر  ستم  آب   و    دانه  کس  ندهد

کبوترم   که  بؤد   اشک     دیده   دانه   من

ببین  چگونه      سرودم   غزل   غزال   دلم

همای   عشق    بؤد    شعر     عاشغانه   من

مپرس از   غم کامران   و   اشک  دیده      او

چنین   سروده  شده   شعر     جاودانه   من

داستان واقعی کودکی یتیم در تهران

که با پیرمردی

کهنسال و دانا درد دل می کرد

این مناظره

    تراژدی غم و اندوه می باشدکه

 استاد رحیم دیندار

( کامران  )

آن را در قالب مثنوی

چنان جذاب و سوزناک سروده

کودک یتیم و پیر مرد

خیلی شگفت زده شدند

تا اینجا هر کسی این مثنوی

را خوانده گریه کرده است

تراژدی کودک وپیر

گفت به پیری  پسری  خرد  سال

قد وجودم   شده از غم   چو دال

خار    بلا   بر  جگر       من    خلید

خنده   شادی  به  لبم   کس ندید

سهم من از خوان فلک   زجر   بود

عامل    بدبختی    من   فقر      بود

 کاش   که   من هم   پدری   داشتم

 از   بر      شادی       گذری    داشتم

 کاش    چو  طفلان   دگر   بنده  هم

 بودم       فرخنده    و     فارغ  ز غم

تا پدرم    زنده  و   پر     جوش    بود

 با   غم    ایام    هم      آغوش    بود

 مرد  و مرا   در غم   و   ماتم   نشاند

 دیده من   بی رخ   او خون    فشاند

سایه مهرش  ز سرم   رفت و  رفت

در شب هجران قمرم رفت و  رفت

 طفل   دلم    در   غم و ماتم   غنود

اختر    اقبال    مرا       کی     ربود؟

پیر   ز   گفتار   پسر      شد    غمین

با غم  و با  درد  دلش   شد   عجین

گفت   مخور      غصه  که    از   اغنیا

داد        فقیران    به   ستاند     خدا

زان    که   نکردند     ترحم    به کس

 نیست  در این بادیه  فر یاد    رس

 گفت در این کار یقین حکمتی است

 در پی هر رنج و الم  راحتی   است

تکیه به   حق      کن   بنما    همتی

 تا که  ز     دونان    نکشی      منتی

 لطف     خدا وند     شود      یاورت

در  دو  جهان  حکمت  حق  داورت

 شعر در مورد یتیمان

هر روز  آب دیده  طفلان   بی  پدر

مانند  جویبار  نه چون موج در  بدر

از کوچه ها و نیز زکاشانه های ما

آری به  رنگ خون دلا می کند گذر

هر  روز   آب  دیده   مردان   داغدار

از عقده های بی حد آنان دهد خبر

 هر روز آب چشم تهیدست مردمان

 چون چشمه ای زلال کند جلوه دگر

هر روز میشود گِلی این آب های پاک

کس نیست افکندبه چنین ماجرا  نظر

بعد از من و تو

دل  خسته ام  ای  ساقی  بگذار  نگار آید

بگشا   در    میخانه   تا   باده   گسار    آید

در  ظلمت   یخبندان  یا دی     ننمود  از  ما

شاید که  به  فصل  گل  آن  لاله   عذار  آید

پیراهن  همچون   گل  اندر   تن   او   باشد

هر  گه  که  یهار   آید   دانم   که   نگار  آید

مستیم و  غزل خوانیم   آخر  در   گلشن  را

ای   صاحب   گلخانه   وا   کن   که هزار آید

شیر   هنرم    اما     دل     صید    غزالی   شد

بر   بیشه   شیر    اینک   او   بهر    شکار    آید

 می  نوش  و بنه  جا نا  اندر  لبم  آن  لب  را

در یا ب    که  جان  بر  لب  از   بهر  نثار   آید

اکنون   نظری  افکن  بر    من  که  ترا خواهم

چون  رخت  سفر بستم  شیون  به  چه کار آید

یک  جرعه  بیاد  ما می نوش  غزلخوان شو

بعد از  من و تو  ساقی  بس  لیل و نهار  آید

بس  لاله   دمد  از   گل  هم  شعله  غم  روید

از     بارش    ابر   غم  ،   کز   دیده    زار     آید

اردی     غزلهایم     زد   خیمه    در  این    عالم

آوای       غزل   هایم     تا    روز     شمار    آید

کامران به  فصل  گل  از چرخ  مکن شکوه

دم   را  تو  غنیمت  دان   ور نه شب تار آید

باغ وجود

گرچه   بی باغ    وجودت   دلم اندر قفس است

عاشق دل شده را    یاد تو   ایدوست    بس است

گفته ای    در   نفس   باز  پسین   است   وصال

چهره  بنمای    که   تعجیل    مرا  آن  نفس است

از     شراب    نگهت    مست   کن  ای  دوست  مرا

باده       جام       نگاه       تو   مرا    داد رس  است

وعده    دادی   به     یکی  بوسه     دلم  شاد  کنی

مرحمت کن  که مرا  وعده      بوست   هوس است

من    در    آیینه      عشق     تو      بقا         یافته ام

آنکه   دم   می زند از خویش ندانم چه   کس است

بس  که  صد   نقش   مرادم   شده  در   دیده  پر آب

دیده گانم       ز      فراق  تو     چو  رود  ارس  است

گفته  بودی       طبقی     گل     ببر    از  گلشن  من

کی   به  گلزار  تو     ای دوست مر  ا دسترس است

ا ندر آیینه     عشقم       به    نگر     قامت       خویش

که   ترا  رخت  تن      از  آه   دلم      ملتبس      است

شعرمن گلبن      جان    پرور      آن    جنگل   توست

بگذر  از  صحبت  دونان  که همه     خار   وخس است

بوی  یکرنگی     ازین   خیل     ندیده      است   کسی

خیل     نا پاک ریا  طالب حرص      و     هوس  است

      شعری مانا از وحشی بافقی       

دوستان شرح    پریشانی  من   گوش   کنید

داستان    غم      پنهانی   من  گوش    کنید

قصه بی  سر و   سامانی   من    گوش کنید

 گفت و گوی من و     حیرانی من گوش کنید

شرح  این آتش جان  سوز      نگفتن تا کی؟

سوختم     سوختم   این  راز نهفتن تا کی؟

 روزگاری من  و او ساکن     کویی     بودیم

  ساکن کوی بت    عربده    جویی    بودیم

عقل و دین   باخته    دیوانه     رویی بودیم

  بسته   سلسله   سلسله    مویی بودیم

کس در آن سلسله غیر از من و دل بند نبود

 یک گرفتار از    این جمله   که هستند نبود

نرگس غمزه زنش   اینهمه    بیمار نداشت

  سنبل پر شکنش   هیچ    گرفتار نداشت

اینهمه مشتری و    گرمی   بازار    نداشت

یوسفی   بود ولی   هیچ خریدار    نداشت

اول آنکس که خریدار   شدش    من بودم

 باعث   گرمی   بازار شدش  من     بودم

چون چنین است پی کار دگر  باشم   به

چند روزی پی  دلدار  دگر      باشم    به

عندلیب گل رخسار دگر      باشم    به

مرغ خوش نغمه گلزار  دگر   باشم    به

نوگلی کو که شوم بلبل دستان سازش

سازم از تازه جوانان چمن    ممتازش

آن که بر جانم از او دم به دم آزاری هست

میتوان یافت که بر دل ز منش یاری هست

از من و     بندگی من اگر اشعاری هست

بفروشد که به هر گوشه خریداری هست

به وفاداری من نیست در این شهر کسی

بنده ای همچو مرا هست خریدار بسی

مدتی در ره عشق تو دویدیم بس است

راه صد بادیه   درد بریدیم   بس     است

قدم از راه طلب باز کشیدیم  بس است

اول و آخر این مرحله دیدیم   بس است

بعد از   این ما و سر کوی دل    آرای دگر

با غزالی   به غزلخوانی و   غوغای دگر

تو مپندار که مهر از     دل محزون نرود

آتش عشق به جان افتد   و بیرون نرود

وین محبت به صد افسانه و افسون نرود

چه گمان غلط است این برود چون نرود

چند کس از تو و یاران تو     آزرده شود

دوزخ از سردی این طایفه افسرده شود

ای پسر   چند     به کام     دگرانت بینم

سرخوش   و مست ز جام    دگرانت بینم

مایه   عیش       مدام      دگرانت    بینم

ساقی   مجلس     عام       دگرانت بینم

تو چه دانی که شدی یار چه بی باکی چند

چه هوسها که ندارند        هوسناکی چند

یار این       طایفه خانه    برانداز     مباش

از تو حیف است به این طایفه دمساز مباش

میشوی شهره به این فرقه   هم آواز مباش

غافل   از لعب     حریفان    دغل باز مباش

به که مشغول به این شغل نسازی خود را

این نه کاری   ست مبادا که ببازی خود را

در کمین تو بسی عیب   شماران هستند

سینه پر    درد ز    تو کینه گذاران هستند

داغ بر سینه ز تو سینه     فکاران هستند

غرض اینست که در قصد تو یاران هستند

باش مردانه    که ناگاه     قفایی   نخوری

واقف کشتی خود باش که پایی نخوری

گرچه از خاطر وحشی هوس روی تو رفت

وز    دلش آرزوی     قامت دلجوی تو رفت

شد دل آزرده و آزرده دل از کوی تو   رفت

با دل پر گله از ناخوشی    خوی تو رفت

حاش لله    که وفای تو     فراموش  کند

سخن    مصلحت آمیز کسان گوش کند

عمادخراسانی



پیش مــــا ســوخته گــان مسجد و میخانه یکیست

حــرم و دیر یکـــی ، سبحــــه و پیمــانـــــــه یکیست

اینهمــــه جنـــگ و جدل حاصل کوته نظری است

گـــر نظـــر پاک کنـــی کعبه و بتخــــانه یکیست

اینهمـــه قصــه زغــوغــا ی گـــر فتــاران است

ورنـــه از روز ازل ، دام یــــکی دانــــــه یکیست

ره هـــرکس بفســـونـــی زده آن شـــوخ اَرنــــه

گـــریـــه نیمه شب و خنـــــده مستـــا نـــه یکیست

گـــر زمـــن پر ســـی از آن لطف کـــه من میدانم

آشنا بــردر این خــانه و بیگـــانــــــه یکیــــست

عشق آتش بـــود و خـــانه خــــرا بــــی د ارد

پیش آتش دل شمــع و پـــر پــروانـــه یکیست

گـــر به سر حــد جنــونت ببـــــرد عشــق ((عمـاد))

بــی وفــائــی و وفـــا داری جــا نـــــانه یکیست

از: نیما یوشیج

می تَراوَد مَهتاب

می درخشد شَب تاب،
نیست یک دَم شِکَنَد خواب به چشمِ کَس ولیک
غَمِ این خُفته ی چند
خواب در چشمِ تَرَم می شکند.
نگران با من اِستاده سَحَر
صبح می خواهد از من
کز مبارکْ دَمِ او آوَرَم این قومِ به جانْ باخته را بلکه خبر
در جگر لیکن خاری
از رَهِ این سفرم می شکند...

آی آدمها که بر ساحل نشسته شاد و خندانید!
یک نفردر آب دارد می سپارد جان.
یک نفر دارد که دست و پای دائم‌ میزند
روی این دریای تند و تیره و سنگین که می‌دانید.
آن زمان که مست هستید از خیال دست یابیدن به دشمن،
آن زمان که پیش خود بیهوده پندارید
که گرفتستید دست ناتوانی را
تا تواناییّ بهتر را پدید آرید،
آن زمان که تنگ میبندید
برکمرهاتان کمربند،
در چه هنگامی بگویم من؟
یک نفر در آب دارد می‌کند بیهود جان قربان!
آی آدمها که بر ساحل بساط دلگشا دارید!
نان به سفره،جامه تان بر تن؛
یک نفر در آب می‌خواند شما را

من دلم سخت گرفته است از این
میهمان‌خانه‌ی مهمان‌کش روزش تاریک
که به جان هم نشناخته انداخته است:
چند تن خواب آلود
چند تن ناهموار
چند تن ناهشیار

 فریاد می زنم ،
من چهره ام گرفته !
من قایقم نشسته به خشکی !
مقصود من ز حرفم معلوم بر شماست ،
یک دست بی صداست ،
من ، دست من کمک ز دست شما می کند طلب،
فریاد من شکسته اگر در گلو ، وگر
فریاد من رسا ،
من از برای راه خلاص خود و شما،
فریاد می زنم
، فریاد می زنم!!

 ترا من چشم در راهم
شباهنگام
که می گیرند در شاخ « تلاجن» سایه ها رنگ سیاهی
وزان دلخستگانت راست اندوهی فراهم
ترا من چشم در راهم.
شباهنگام.در آندم که بر جا دره ها چون مرده ماران خفتگانند
در آن نوبت که بندد دست نیلوفر به پای سرو کوهی دام
گرم یاد آوری یا نه
من از یادت نمیکاهم
ترا من چشم در راهم

مولوی

 بی همگان بسر شود بی تو به سر نمی شود

داغ تو دارد این دلم بی تو بسر نمی شود

دیده عقل مست تو چنبره چرخ پست تو

گوش طرب بدست تو بی تو بسر نمی شود

خمر و خمار من توئی باغ و بهار من توئی

خواب و قرار من توئی بی تو بسر نمی شود

جاه و جلال من تویی ملکت و مال من توئی

آب زلال من توئی بی تو بسر نمی شود

گاه سوی وفا روی گاه سوی جفا روی

آن منی کجا روی بی تو بسر نمی شود

دل بنهم تو بر کنی توبه کنم تو بشکنی

این همه خود تو میکنی بیتو بسر نمی شود

بی تو اگر بسر شدی زیر جهان زبر شدی

باغ  ارم سقر شدی بی تو بسر نمی شود

گر تو سری قدم شوم ور تو کفی قلم شوم

ور بروی عدم شوم بی تو بسر نمی شود

حاصل روزگار من     ,   رهبر و یار و غار من

بی تو بداست کار من بی تو بسر نمی شود

خواب مرا ببسته ای نقش مرا بشسته ای

وز همه ام گسسته ای بی تو بسر نمی شود

بی تو نه زندگی خوشم, بی تو  نه مردگی خوشم

سر ز غم تو چون کشم بی تو بسر نمی شود

جان ز     تو جوش میکند دل ز   تو نوش میکند

عقل خروش  میکند بی تو بسر نمی شود

گر نشوی تو یار من بی تو خراب کار من

مونس و غمگسار من بی تو بسر نمی شود

هرچه بگویم ای سند نیست جدا ز نیک و بد

هم تو بگو به لطف خود بی تو بسر نمی شود

شاه منی و دلبری شمس جهان اکبری

از مه خور تو انوری بی تو بسر نمی شود

شعری زیبا از بابا طاهر

نسیمی   کز    بن     آن   کاکل آیو  

مرا خوشتر    ز    بوی سنبل    آیو

چو شب گیرم خیالت را در  آغوش

سحر  از    بسترم    بوی   گل   آیو

غزلی مانا از:

فصیح الزمان شیرازى (رضوان)

همه هست   آرزویم که ببینم از تو رویى

چه زیان تو را که من هم برسم به آرزویى؟!

به کسى جمال خود را ننموده‏ اى و بینم

همه جا به هر زبانى، بود از تو گفت و گویى!

غم و درد و رنج و محنت همه مستعد قتلم

تو بِبُر سر از تنِ من، بِبَر از میانه، گویى!

به ره تو بس که نالم، زغم تو بس که مویم

شده ‏ا م زناله، نالى، شده‏ ام زمویه، مویى

همه خوشدل این که مطرب بزند به تار، چنگى

من از آن خوشم که چنگى بزنم به تار مویى!

چه شود که راه یابد سوى آب، تشنه کامى؟

چه شود که کام جوید زلب تو، کامجویى؟

شود این که از ترحّم، دمى اى سحاب رحمت!

من خشک لب هم آخر زتو تر کنم گلویى؟!

 بشکست اگر دل من، به فداى چشم مستت!          

سر خمّ مى سلامت، شکند اگر سبویى

همه موسم تفرّج، به چمن روند و صحرا

تو قدم به چشم من نه، بنشین کنار جویى!

نه به باغ ره دهندم، که گلى به کام بویم

نه دماغ این که از گل شنوم به کام، بویى

زچه شیخ پاکدامن، سوى مسجدم بخواند؟!

رخ شیخ و سجده‏ گاهى، سرما و خاک کویى

بنموده تیره     روزم،    ستم سیاه چشمى

بنموده    مو سپیدم،    صنم     سپیدرویى!

نظرى به سوىِ (رضوانىِ) دردمند مسکین

که به جز درت، امیدش نبود به هیچ سویى

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: